เวลาที่เราเป็น“คนตาบอด” สิ่งที่เจอบ่อย ๆ มันไม่ได้มีแค่เรื่องการมองไม่เห็นเท่านั้นหรอกครับ แต่มันเต็มไปด้วยประสบการณ์แปลก ๆ คำถามเดิม ๆ ความคิดที่คนอื่นมีต่อเรา และบางทีก็เป็นมุมมองที่ทั้งน่าขำ ทั้งน่าคิดไปพร้อม ๆ กัน วันนี้ผมเลยอยากหยิบยกเอาบางคำถามที่ผมเจอค่อนข้างบ่อยมาเขียนให้อ่านกันครับ
การจ้างงานคนพิการในประเทศไทยมีแนวโน้มเพิ่มขึ้นตามลำดับ ภายใต้กรอบกฎหมายที่กำหนดไว้ใน พระราชบัญญัติส่งเสริมและพัฒนาคุณภาพชีวิตคนพิการ พ.ศ. 2550 และที่แก้ไขเพิ่มเติม โดยเฉพาะมาตรา 33 มาตรา 34 และมาตรา 35 ซึ่งเป็นกลไกสำคัญในการส่งเสริมให้คนพิการมีโอกาสในการทำงานและได้รับการพัฒนาคุณภาพชีวิต
อย่างไรก็ตาม แม้ว่ากฎหมายจะเปิดช่องทางทางเลือกที่หลากหลาย แต่มาตรา 35 ได้กลายเป็นประเด็นปัญหาสำคัญที่ถูกหยิบยกขึ้นมาถกเถียงกัน เนื่องจากหลายหน่วยงานของรัฐและนายจ้างภาคเอกชนจำนวนไม่น้อยเลือกที่จะใช้มาตรา 35 แทนการจ้างงานคนพิการตามมาตรา 33 หรือการส่งเงินเข้ากองทุนตามมาตรา 34
“Accessibility for All” ประโยคนี้ ถ้าพูดกันในประเทศไทยเรา หรือในวงวิชาการ คนมักจะนึกถึงการเดินทาง การก่อสร้างอาคาร หรืออะไรที่มันจะเป็น Mega Project ที่ต้องลงทุนเยอะ ผลที่ได้ต้องคุ้มค่า ต้องมีคนได้รับประโยชน์อย่างเป็นรูปธรรม
แต่วันนี้ ผมจะเอากรณีศึกษาเรื่องแนวคิด "การออกแบบให้เข้าถึงได้กับคนทุกกลุ่ม" จากประเทศที่เค้าก้าวล้ำไปไกลแล้ว มาเล่าให้ฟัง ว่าแท้จริงแล้ว เรื่องการเข้าถึงและใช้งานได้จริง มันควรเป็นเรื่องปกติ และสามารถปรับให้เข้ากับทุกอย่างจริงๆ ไม่เว้นแม้กระทั่ง เกม...
บทความที่แล้วเราได้เขียนถึง มุมมองคนตาดีที่มีเพื่อนเป็นคนตาบอด กันไปแล้ว อีกหนึ่งปัญหาที่เราได้ข้อมูลจากเพื่อนตาบอดก็คือการถูกกระทำที่หยามหมิ่นศักดิ์ศรีของความเป็นมนุษย์จากคนตาดีบางคน หรือพูดสั้นๆ คือการดูถูกนั่นเอง เกิดมาตาบอดก็แย่พออยู่แล้ว แต่ทำไมพวกเขาต้องมาประสบพบเจอกับคำพูดที่ทำร้ายจิตใจกันอีก ถ้าจะถามว่าเรื่องนี้สำคัญมากพอมั้ย? ที่จะหยิบยกมาเป็นประเด็นเราว่าสำคัญแน่นอน เพราะว่ามันส่งผลถึงทัศนคติ อารมณ์ และความรู้สึก ในอนาคตอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
ปัจจุบัน การจ้างงานคนพิการมีพัฒนาการที่ดีขึ้น และมีแนวโน้มที่จะพัฒนาต่อไปในทางที่ดียิ่งขึ้น อย่างไรก็ดี ประเด็นที่ควรตั้งคำถามคือ การจ้างงานดังกล่าวมี “เนื้อนัย” ที่ดีขึ้นจริงหรือไม่ ซึ่งสามารถแบ่งเป็นประเด็นสำคัญ 3 ประการ ดังนี้
ความปรารถนาของคนพิการคือการได้เป็นส่วนหนึ่งของสังคม เมื่อวานนี้ผมได้อ่านโพสต์ของกลุ่ม Unseen Horizon แล้วรู้สึกสะท้อนใจมาก ผมเองก็เคยมีความฝันที่จะเรียนคอมพิวเตอร์เพื่อสร้างสรรค์อะไรบางอย่างให้กับผู้พิการทางการเห็น แม้ว่าตอนนี้ความฝันนั้นจะยังไม่เป็นจริง แต่ผมก็ยังเชื่อมั่นเสมอว่า เทคโนโลยีเป็นสิ่งที่จะเปลี่ยนโลกใบนี้ได้
“ประโยคสั้น ๆ วันนั้น…ทำให้ผมจำไปทั้งชีวิต”
ประมาณสิบปีก่อน…ผมทำงานอยู่ร้านนวดชื่อดังแถวนวมินทร์
วันหนึ่ง…ผมกับน้องสาวชวนกันไปเดินตลาดบางกะปิ
พอเดินถึงห้างใหญ่ใกล้ ๆ กัน ก็ได้ยินเสียงเล็ก ๆ ดังแข่งกันอยู่หน้าห้าง — เสียงลูกหมาหลายตัวส่งเสียงร้องคิกคัก
ผมเป็นคนรักหมามาก พอได้ยินก็เหมือนหัวใจถูกดึงเข้าไปหา
น้องสาวจูงมือผมเข้าไปใกล้ แล้วจับมือผมไปวางบนตัวลูกหมาตัวหนึ่ง…
ขนนุ่ม… อุ่น… ตัวเล็กจนพอดีอุ้งมือ
มันน่ารักจนหัวใจผมเต้นแรง เหมือนมันกำลังบอกว่า “พาฉันกลับบ้านนะ”
บทความก่อนหน้านี้คงพอจะช่วยให้หลายคนรู้ไม่มากก็น้อยแล้วใช่ไหมคะ ว่าควร อธิบายภาพยังไงให้คนตาบอดเข้าใจได้มากที่สุด มาคราวนี้ขอเล่าถึงเรื่อง คนตาบอดรู้ได้ยังไงว่าสิ่งไหนเหมาะกับตัวเองกันบ้างค่ะ ใครเคยสงสัยหรือเปล่า เอ๊ะ! คนตาบอดรู้ได้ยังไงว่าเสื้อตัวนี้เข้ากับกางเกงกระโปรงตัวไหน เขารู้ได้ยังไงว่าเครื่องประดับชิ้นนี้เข้ากับตัวเองมากน้อย หรือการทำทรงผม การแต่งหน้า บางทีคนตาบอดก็เลือกแบบ เลือกสีออกมาได้ลงตัวมากทีเดียว แต่ขึ้นชื่อว่า ตาบอด ก็มีแค่บางคนเท่านั้นที่เลือกหลายอย่างได้ค่อนข้างเหมาะกับตัว และก็มีอีกจำนวนมากที่ทำไม่ได้อย่างนั้น
ในยุคที่อุปกรณ์พกพาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต การมี Power Bank ที่ตอบโจทย์การใช้งานจึงเป็นสิ่งสำคัญ แต่ด้วยความหลากหลายของความจุและกำลังชาร์จที่มีอยู่ในตลาด การเลือกซื้อ Power Bank ที่เหมาะสมจึงเป็นเรื่องที่ต้องพิจารณาอย่างรอบคอบ บทความนี้จะช่วยให้คุณเข้าใจความแตกต่างของ Power Bank แต่ละแบบ ตั้งแต่ความจุ 10000mAh ไปจนถึง 30000mAh พร้อมทั้งแนะนำการเลือกซื้อให้ตรงกับอุปกรณ์ของคุณ ไม่ว่าจะเป็นสมาร์ทโฟน แท็บเล็ต หรือแม้แต่แล็ปท็อป
ในฐานะมนุษย์ เราปฏิเสธไม่ได้ว่าการอยู่ร่วมกันและพึ่งพาอาศัยกันเป็นเรื่องปกติของสังคม โดยเฉพาะสำหรับผู้พิการแล้ว การได้รับความช่วยเหลือจากผู้อื่นอาจเป็นสิ่งจำเป็นในชีวิตประจำวัน ไม่ว่าจะเป็นผู้พิการทางการเคลื่อนไหวที่ต้องการทางลาด ผู้พิการทางการได้ยินที่ต้องการล่ามภาษามือเพื่อสื่อสาร หรือผู้พิการทางการมองเห็นที่ต้องการคนบอกทางในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย
สวัสดีครับผู้อ่านทุกท่าน!
ตั้งแต่จำความได้ เราเห็นภาภคนตาบอดตามที่สาธารณะต่างๆ เช่น ตามถนน ตามตลาดนัด โรงภาพพยนตร์ฯ ซึ่งภาพที่เราเห็นก็คือ บ้างก็แต่งตัวมอมแมม สกปรก บ้างก็ถือขันหนึ่งใบนั่งตรงสะพานลอย บ้างก็ถือกล่องหนึ่งใบเพื่อสมาคมและทุนอาหารกลางวันและถือไมท์ร้องเพลง เพราะบ้าง ไม่เพราะบ้าง ยอมรับว่าเราเห็นแล้วสงสารจึงให้เงินจำนวนไม่มากมายอะไร บ้างก็สิบบาทยี่สิบบาท คิดว่านี่คือการให้หรือทำบุญอีกรูปแบบหนึ่งแล้วก็เดินจากไป
ชีวิตผมไม่มีอะไรซับซ้อน
ผมเป็นคนตาบอด ใช้ชีวิตอยู่กับเสียงและจังหวะประจำวัน
ทุกเช้า ผมนั่งรถไฟฟ้าสีชมพูจากศรีรัช ต่อสายสีเขียวที่วัดพระศรี ไปลงชิดลม เย็นก็ย้อนเส้นเดิมกลับ วนอยู่อย่างนี้…ทุกวัน
ผมฟังเสียงของเมือง ฟังเสียงฝีเท้าคน ฟังเสียงการมีชีวิต ผมจำจังหวะได้หมด
เสียงเปิดประตูรถ เสียงประกาศสถานี เสียงหายใจของคนที่ยืนข้าง ๆ
วันนั้นเหมือนทุกวัน — จนกระทั่งเบาะข้าง ๆ ว่าง แล้วมีผู้ชายวัยรุ่นคนนึงมานั่งลง
สวัสดีครับก็กลับมาพบกันอีกครั้งกับผมป๊อกซ่าไอที ในหัวข้อที่ผู้ใช้อินเทอร์เน็ตต้องเจออย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ นั่นก็คือ "ทำไมเน็ต Wi-Fi ถึงความเร็วไม่เต็ม? มีปัจจัยอะไรบ้างและจะแก้ไขอย่างไร?" เป็นคำถามยอดฮิตที่สร้างความปวดหัวให้กับหลายคน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในยุคที่อินเทอร์เน็ตความเร็วสูง 1 Gbps กลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว
ปัจจุบัน คนตาบอดสามารถใช้ชีวิตในพื้นที่สาธารณะได้อย่างอิสระมากขึ้น ไม่ว่าจะเป็นการเดินทางด้วยรถไฟฟ้า การไปจับจ่ายซื้อของตามห้างสรรพสินค้า การทำงาน หรือการเข้าร่วมกิจกรรมต่าง ๆ ทั้งนี้ สถานที่สาธารณะหลายแห่ง ได้จัดเตรียมสิ่งอำนวยความสะดวกให้แก่คนพิการทางการมองเห็น เช่น ลิฟต์ ทางลาด บันไดธรรมดา และบันไดเลื่อน เป็นต้น
สวัสดีครับเพื่อนๆ ชาว Blind Living ทุกคน วันนี้ผมมีเรื่องราวความฝันที่เป็นจริงมาเล่าให้ฟังครับ มันอาจจะยาวหน่อยนะครับ แต่อยากจะแชร์ประสบการณ์จริงๆ ของผม ในฐานะชายตาบอดคนหนึ่งที่หลงใหลในเทคโนโลยี และเพิ่งทำภารกิจครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิตสำเร็จ คือการเดินทางข้ามจังหวัดเพื่อไปรับโน้ตบุ๊กคู่ใจเครื่องใหม่ เรื่องราวทั้งหมดที่ผมจะเล่าต่อไปนี้ คือสิ่งที่เกิดขึ้นจริงกับผมทุกประการ หวังว่ามันจะเป็นแรงบันดาลใจให้ใครหลายๆ คนที่กำลังไล่ตามความฝันของตัวเองอยู่นะครับ
สวัสดีครับ ผม “ช่างป๊อกไอที” ชื่อนี้เพื่อนพ้องน้องพี่ในวงการคนตาบอดคุ้นเคยกันดี ผมคือเพื่อนผู้พิการทางสายตาของพวกเรา ที่ใช้ชีวิตคลุกคลีอยู่กับเทคโนโลยี เป็นทั้งที่ปรึกษา ช่างประกอบคอมพิวเตอร์ตามสั่ง และยูทูบเบอร์ที่ทำคลิปแบ่งปันความรู้เรื่องไอทีให้พวกเราชาวตาบอดได้ก้าวทันโลกที่ไม่เคยหยุดหมุน สำหรับผมแล้ว โลกดิจิทัลคือประสาทสัมผัสที่หก มันคือดวงตาที่ทำให้ผมมองเห็นความเป็นไปได้ต่างๆ นานา ผมถนัดในการจัดระเบียบข้อมูล จัดการไฟล์ในคอมพิวเตอร์ให้เข้าที่เข้าทาง แต่ถ้าพูดถึงการจัดระเบียบโลกทางกายภาพ โดยเฉพาะเรื่องความสะอาดในบ้านแล้วล่ะก็... ผมคงต้องขอยกธงขาว
...
** อ่านก่อนทำ สำคัญมาก **
วิธีนี้เหมือนการ "ล้างบ้าน" โปรแกรม Chrome กับ Edge ของคุณเลยครับ ข้อมูลทุกอย่างจะหายเกลี้ยง ทั้ง...
ถ้ามีอะไรสำคัญจริงๆ ให้จดหรือเก็บไว้ที่อื่นก่อนนะครับ ถ้าพร้อมแล้วก็มาเริ่มกันเลย!
ในปัจจุบัน หลายคนอาจยังไม่ทราบว่า มีคนตาบอดจำนวนไม่น้อย ที่อยากจะหันมาประกอบอาชีพทางด้านการเขียน ไม่ว่าจะเป็นงานเขียนประเภทนิยาย บทความ หรือหนังสือฮาวทู และหนังสืออีกหลากหลายประเภท จนทำให้ในวงการนักเขียนเริ่มปรากฏนักเขียนตาบอดขึ้นมาไม่น้อย ที่มีชื่อเสียงจนหลายคนรู้จักก็เช่น พลอย-สโรชา กิตติสิริพันธุ์ เจ้าของผลงานหนังสือ “จนกว่า เด็กปิดตา จะโต”, ลูกหมู หทัยรัตน์ จตุรวัฒนา เจ้าของผลงานหนังสือ “ดวงตากวี”, และอีกหลายคน
เคยไหมที่หลายครั้งคอมพิวเตอร์ของเราอืดจนน่าหงุดหงิด ลงวินโด้วส์ใหม่กี่ทีๆ เครื่องก็ยังไม่เร็วเหมือนคนอื่น ทั้งที่สเปคคอมก็ไม่ได้ต่างกันมาก วันนี้เรามีเคล็ดลับมาฝากกันครับ มาปลุกพลัง CPU ให้คอมแรงจี๋เหมือนใหม่ด้วยขั้นตอนง่าย ๆ กัน! การตั้งค่านี้จะช่วยให้ CPU ของเราทำงานได้เต็มประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้นนั่นเองครับ
Accessible Pass คืออะไรวันนี้ผมจะมาแชร์ให้ได้ทำความรู้จักกันนะครับ
Accessible Pass คือส่วนเสริม (add-on) สำหรับ NVDA ที่ช่วยให้การพิมพ์รหัสผ่านในช่องกรอกข้อความง่ายและปลอดภัยมากขึ้น เหมาะสำหรับผู้ใช้งานที่อาจประสบปัญหาในการพิมพ์รหัสผ่าน เช่น ไม่คุ้นเคยกับแป้นพิมพ์ หรือใช้รหัสผ่านที่มีสัญลักษณ์พิเศษยาก ๆนะครับ
ขออนุญาตคุณ บิว ผิงค์ จาก facebook กลุ่ม ASUS ROG ALLY Thailand Community นำลิงค์วิธีตั้งค่า ally มาแบ่งปันกันอีกครั้งครับ และอาจนำไปปรับแต่งใช้งานกับ PC Handheld รุ่นอื่นๆ (เผื่อท่านที่ยังไม่รู้)
แชร์ Rog Ally Optimal เพื่อช่วยประสิทธิภาพ และ คุณภาพเพิ่มขึ้น
เมนูอ้างอิงจาก windows 11 Version 24H2
ผู้อ่านหลายท่านของ Blind Living คงจะพอทราบข้อมูลบ้างไม่มากก็น้อย ว่าในสังคมไทย คนตาบอดออกมาใช้ชีวิตนอกบ้านกันเป็นเวลานานแล้ว ไม่ว่าจะออกมาเพราะเรื่องศึกษาเล่าเรียน ออกมาเพื่อประกอบอาชีพ หรือออกมาด้วยเหตุผลอื่นใดก็ตาม แต่ในอีกมุมหนึ่งก็ยังคงมีคนตาบอดอีกจำนวนไม่น้อยที่เลือกใช้ชีวิตติดบ้าน ซึ่งเราจะพาท่านผู้อ่านไปสำรวจดูว่า ที่คนตาบอดกลุ่มนี้ยังเลือกอาศัยอยู่ที่บ้าน แทนที่จะออกไปทำงานนอกบ้านนั่นเป็นเพราะอะไร ทำไมพวกเขาเหล่านี้ถึงยอมพลาดโอกาสที่มีมากมายจากโลกภายนอกไปเช่นนั้น
คนมองเห็นหลายคนมักไม่แน่ใจว่าถ้าต้องอธิบายภาพ หรืออธิบายอะไรสักอย่างให้คนตาบอดฟังแล้วเข้าใจควรบอกอย่างไร หลายครั้งเกรงว่าถ้าพูดไปแล้วคนตาบอดจะเข้าใจไหม จะนึกภาพออกหรือเปล่า ถ้าเป็นคนตาบอดที่เคยมองเห็นมาช่วงหนึ่งก็จะง่ายหน่อย เพราะเคยมีประสบการณ์เห็นสิ่งมากมายมาแล้ว เวลาพูดถึงสี ถึงลักษณะบางอย่างก็จะนึกออกได้ง่ายกว่า แต่จริงๆ จะบอกว่าสำหรับคนตาบอดแต่กำเนิดเองก็อาจไม่ยากอย่างที่คิด มีข้อแม้ว่าเขาคนนั้นจะต้องโตระดับหนึ่ง มีประสบการณ์จับสัมผัสสื่อ สัมผัสสิ่งต่างๆ มาแล้วพอสมควรด้วยค่ะ
ผมเชื่อว่าหลายคนที่มีความบกพร่องทางการมองเห็น โดยเฉพาะคนตาบอดแบบผม ไม่ว่าจะอยู่ในวัยไหน ถ้าต้องออกเดทกับใครสักคน ไม่ว่าจะเป็นคนที่เพิ่งรู้จักหรือกำลังคบหากันอยู่ ย่อมต้องรู้สึกตื่นเต้นเป็นธรรมดา เพราะการเดทคือช่วงเวลาสั้น ๆ ที่เราต้องเปิดเผยตัวตนให้คนตรงหน้ารับรู้ และอาจเป็นช่วงเวลาที่ตัดสินว่าเธอจะอยากรู้จักเราต่อหรือไม่
บทความนี้ผมจึงอยากแบ่งปันประสบการณ์จริงและเทคนิคเล็ก ๆ ที่ผมใช้ในการออกเดท เพื่อให้คนตาบอดอย่างเราได้แสดงเสน่ห์ในแบบของตัวเอง และสำหรับใครก็ตามที่อยากเรียนรู้การออกเดทแบบใส่ใจ ไม่ใช่แค่ใส่สูทแล้วหวังผล ผมว่าความรู้ที่ผมนำมาแบ่งปันอาจจะช่วยคุณได้ไม่มากก็น้อยครับ
