เรื่องราวต่างๆ ที่เกี่ยวกับคนตาบอด เช่นการใช้ชีวิต การเดินทาง ปัญหาที่พบ หรือประสบการณ์ส่วนตัว รวมถึงสิ่งที่อยากเขียน
คุณมีเรื่องราวหรือเปล่า ถ้ามีมาโพสต์ให้คนอื่นอ่านสิ
หลายครั้งที่มีคนถามผมว่า "โลกใจดีกับความตาบอดของผมไหม?"
และทุกครั้งผมมักจะตอบว่า "โลกมันมีมืด มีสว่าง มันไม่ได้ใจดีทุกครั้ง แต่มันก็ไม่ได้ใจร้ายจนทำให้เราไม่อยากอยู่บนโลกใบนี้"
แน่นอนว่าบางขณะผมเองก็เคยคิดว่าความตาบอดมันคือโชคร้าย แต่พอเราคิดว่ามันโชคร้ายแล้วยังไงต่อ เพราะสุดท้ายแล้วเราต้องอยู่กับมันไปตลอดชีวิต แทนที่เราจะมาเสียสุขภาพจิตกับมัน มาตัดท้อให้กับอะไรที่แก้ไขไม่ได้ แล้วทำไมเราไม่หาวิธีอยู่ร่วมกับความตาบอดให้มีความสุข ทำไมไม่มองหาข้อดีของมันล่ะ?
เรื่องที่เขียนขึ้นเป็นเหตุการณ์ที่เราเคยเจอ และส่วนใหญ่จะเป็นความรู้สึกของเรา อาจจะไม่ถูกใจก็ต้องขอโทษด้วยนะ
สำหรับคนตาบอดไม้เท้าขาวนั้นเป็นเครื่องที่ช่วยนำทาง ไม่ใช่ว่ามันจะช่วยบอกว่าเราควรทที่จะไปทางไหนหรอก แต่มันช่วยให้คนตาบอดอย่างเรารู้ว่าทางไหนที่สามารถเดินได้ ทางไหนที่มีสิ่งกีดขวางบ้าง แล้วก็ยังช่วยทำให้คนอื่นรู้ด้วยว่าเรามองไม่เห็น
เวลาคนตาปกติเลือกซื้อของ นอกจากเรื่องความต้องการหรือราคาแล้ว อีกสิ่งหนึ่งที่เป็นปัจจัยสำคัญก็คงจะเป็นตัวสินค้าเอง ว่ามีลักษณะแบบไหน คุณภาพเป็นยังไง สวยงามถูกใจหรือไม่
แต่เมื่อเป็นการเลือกซื้อสินค้าของคนตาบอด ซึ่งไม่อาจมองเห็นตัวสินค้าได้ หลายคนคงจะสงสัยว่า แล้วเมื่อมองไม่เห็น คนตาบอดใช้อะไรเป็นเกณว่าจะซื้อหรือไม่ซื้อ เพราะไม่มีทางรู้ได้เลย ว่าสินค้าตัวนั้นมันสวยหรือไม่สวย ถูกใจหรือไม่ถูกใจ
ก่อนอื่นเราจะต้องแบ่งประเภทของสินค้าที่คนตาบอดต้องการซื้อก่อนว่า สินค้าชิ้นนั้น เป็นประเภทของใช้หรือเสื้อผ้า เพราะคนตาบอดจะมีเกณในการเลือกที่แตกต่างกันออกไป
คอมพิวเตอร์ อาจเป็นแค่เครื่องมือที่ใช้สำหรับทำงาน หรือหาความสนุกของคนปกติ
สมาร์ตโฟนอาจเป็นแค่อุปกรณ์อำนวยความสะดวกชนิดหนึ่ง ที่คนทั่วไปก็ใช้กัน
แต่ทั้งหมดที่ผมว่าไปมันจะเป็นมากกว่านั้น เมื่อคนตาบอดเป็นคนใช้มัน
แต่ก่อนไม่ว่าคนตาบอดจะทำอะไร เช่นอ่านหนังสือ ดูหนัง ฟังเพลง ก็ดูเหมือนจะยุ่งยากไปหมด เพราะเทคโนโลยีที่เกี่ยวกับสื่อจำพวกนี้ยังพัฒนาไม่มากพอ คนตาบอดจึงไม่สามารถใช้งานได้อย่างเต็มประสิทธิภาพ
หากเมื่อเวลาหมุนเวียนเปลี่ยนผ่านโลกเข้าสู่ยุคที่เทคโนโลยีเป็นปัจจัยอีกประการที่สำคัญต่อการใช้ชีวิตของมนุษย์ อุปสรรคต่างๆ ที่คนตาบอดเคยประสบก็เริ่มลดน้อยถอยลงไปเรื่อยๆ
ไม้เท้าสีขาว ที่เราเห็นคนตาบอดใช้คลำทางอยู่บ่อยๆ เคยสงสัยหรือไม่ ว่ามันมีที่มาที่ไปอย่างไร? มีมาตั้งแต่เมื่อไหร่? ใครเป็นคนเริ่มใช้?
ประวัติศาสตร์ไม้เท้าคนตาบอดเริ่มขึ้นเมื่อหลายศตวรรษก่อน เดิมทีอุปกรณ์ประเภทไม้เท้า หรือไม้เป็นแท่งๆนั้นถูกใช้เพื่อประโยชน์หลายอย่างด้วยกัน ทั้งเป็นสัญลักษณ์การเดินทางของกองทัพทหาร ทั้งใช้ต้อนฝูงสัตว์ ทั้งเคลียร์ถนน ทั้งใช้ช่วยพยุงตัวเวลาเดินขึ้นเขา ฯลฯ ที่จริงแล้ว แม้ทุกวันนี้ก็ยังมีการใช้งานแบบนี้อยู่
ในยุคที่โทรศัพท์เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของคนเรา อุปกรณ์ที่สำคัญอีกอย่างที่แต่ละคนควรจะมีติดตัวกันเอาไว้นั่นก็คือหูฟังหรือสมอลทอร์ค (SMALL TALK) ซึ่งข้อดีข้อเสียก็มีต่างกันไปในแต่ละยี่ห้อที่ท่านเลือกใช้
ที่เกริ่นเรื่องหูฟังขึ้นมาก็เพราะว่า ในบทความนี้ เราจะมาพูดกันเรื่อง “หูฟัง” ว่าทำไมมันถึงสำคัญกับคนตาบอด ทั้งที่หากเป็นคนตาปกติ หูฟังมันก็แค่หูฟัง จะมีหรือไม่มีก็ไม่เห็นสำคัญอะไร
เมื่อเราพูดถึงคนตาบอดหรือผู้พิการทางสายตา สิ่งหนึ่งที่หลายคนอยากรู้และสงสัยนั่นก็คือ หากในสังคมทั่วไปไม่มีโรงเรียนเฉพาะทางที่เปิดสอนคนตาบอด แล้วเด็กที่มีความบกพร่องทางการเห็นจะสามารถเรียนหนังสือ หรือการฝึกทักษะต่างๆ ในชีวิตประจำวันได้จากที่ไหน
ไม่รู้ว่าคนส่วนใหญ่จะมองว่าแปลกหรือไม่ แต่เท่าที่รู้ การที่คนปกติมองเห็นคนตาบอดนั่งอยู่ในร้านอาหาร ไม่ว่าจะเป็นร้านทั่วไป หรือสถานบริการตอนกลางคืนก็ตาม ก็มักจะเกิดความประหลาดใจเสมอ
หากคนตาบอดไปกับเพื่อนที่มองเห็นหรือกับครอบครัว ความประหลาดใจนั้นก็อาจจะคงอยู่ไม่นานแล้วเลิกประหลาดใจไป ทว่าเมื่อไหร่ก็ตามที่เห็นคนตาบอดไปกับคนตาบอดกันเอง…ความแปลกประหลาดใจกึ่งสงสัยก็จะบังเกิดขึ้นแก่ผู้ที่พบเห็นบางคนในทันที
คนตาบอดที่ช่วยเหลือตัวเองได้หรือมีทักษะการใช้ชีวิต จะไม่ค่อยได้อยู่บ้านตัวเอง
หากเราพูดถึง “คนตาบอด” ส่วนใหญ่แล้ว หากเราสังเกตดีๆ จะพบว่า ตามเมืองใหญ่ต่างๆ มักจะมีคนตาบอดอยู่กันมาก ตัวอย่างเช่นกรุงเทพฯ และจังหวัดใหญ่อื่นๆ ที่การคมนาคมสะดวกสบาย มีรถสาธารณะให้บริการ
ถามว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น นั่นก็เพราะ คนตาบอดก็ไม่ต่างจากคนทั่วไป ต้องทำมาหากินไม่ต่างกัน ดังนั้นเมื่อมีความเจริญที่ไหน ก็จะมีทางทำมาหากินที่นั่น คนคอยช่วยก็มาก บริการด้านต่างๆ ก็ต้องพร้อมกว่าจังหวัดหรืออำเภอเล็กๆ ที่ขาดการคมนาคมที่ดีและมีคนน้อย
คนพิการทางสายตาในมุมมองของคนในสังคมนั้นมักแตกต่างกันไป ขึ้นอยู่กับประสบการณ์ตรงของแต่ละคน แม้ว่าในความเป็นจริงแล้วคนพิการทางสายตาเป็นเพียงคนที่สูญเสียความสามารถทางการเห็น หากความสามารถด้านอื่นยังอยู่ครบ ที่สำคัญเมื่อมีการพัฒนาเทคโนโลยีขึ้นมาเพื่อชดเชยความสามารถด้านการเห็นด้วยแล้ว คนพิการทางสายตาอาจกลายเป็นคนที่มีความสามารถโดดเด่นด้วยซ้ำไป
สำหรับคนตาบอดแล้ว สิ่งที่หลายๆ คนหวาดกลัวหรือไม่อยากเผชิญคงจะหนีไม่พ้น "การเดินทางด้วยรถโดยสารไปที่ไกลๆ เพียงคนเดียว" และใช่! ผมก็คือหนึ่งในนั้น
ตอนนั้นผมยังจำได้ดีว่า ผมอยู่ชั้น ม. ต้น แต่จำไม่ได้ว่า ม. ไหน ไม่ 2 ก็ 3 นี่แหละ ช่วงนั้นเป็นช่วงเข้าพรรษา มีวันหยุด 4 วัน หยุดยาวขนาดนี้ไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี เลยกะว่าจะลองเดินทางกลับบ้านเองดูสักครั้ง เพราะอยู่ศูนย์ไปก็ไม่มีอะไรทำ
“ ฟ้ามีตา ฟ้ามีตาจริงๆ...”
ในช่วงเวลาสั้นๆ 4-5 นาทีที่ชายชราตาบอดคนนี้พูดถึงความรู้สึกที่เขาได้รับการประกาศเกียรติคุณให้เป็นบุคคลเกียรติยศมูลนิธิโกมลคีมทอง เขาพูดประโยคหนึ่งถึงสองครั้ง “ฟ้ามีตา ฟ้ามีตาจริงๆ...”
เครื่อง ศรีบัวพันธุ์ เป็นคนตาบอดผู้ไม่ยอมแพ้ชีวิตและเพราะความมุ่งมั่น ไม่ยอมพ่ายแพ้นี่เอง เขาจึงเป็นหมอนวดตาบอดแผนไทยคนแรกและได้ถากถางให้เพื่อนคนไทยที่มีชะตากรรมเดียวกันได้มีที่ยืนในสังคมอย่างสง่าผ่าเผย และช่วยเหลือตนเอง รวมทั้งสังคมได้อย่างน่าภาคภูมิใจ
หากเป็นคนปกติ การที่นอนหลับไปแล้ว “ฝัน” ก็คงไม่ถือว่าเป็นเรื่องแปลก แต่หากเป็นคนตาบอด ซึ่งมองไม่เห็น ความฝันของคนเหล่านี้จะเป็นอย่างไร จะเหมือนกันกับคนปกติหรือเปล่า หรือจะแตกต่างกันแค่ไหน เรามาอ่านคำตอบกันครับ
ความฝันของคนตาบอดนั้นจะมีด้วยกันหลายกรณี กรณีที่ว่านี้ก็คือ เราจะต้องทราบก่อนว่าตาบอดที่ว่าเป็นตาบอดประเภทไหน เลือนลาง หรือบอดสนิท
จริงๆ หากพูดถึงเรื่องเกี่ยวกับการอ่าน หรือเรื่องหนังสือของคนตาบอด หลายๆ คนคงนึกไปถึงเรื่องหนังสือที่เขียนด้วย อักษรเบรลล์ หรือที่มักเรียกติดปากกันว่า “ภาษาเบรลล์”
หรือไม่ หลายๆ คนก็อาจจะนึกไปถึง หนังสือเสียง (Audiobook) ซึ่งเป็นสื่ออีกประเภทหนึ่ง ที่คนพิการทางสายตาหรือคนตาบอดสามารถเข้าถึงได้
คนตาบอดรักกันยังไง มีความรักได้ไหม มีเซ็กส์ได้หรือเปล่า มีลูกได้หรือไม่ มาอ่านคำตอบกัน
ใช่ครับ ในบทความนี้ เราจะมาพูดเรื่องตามหัวข้อนั่นแหละครับ อันที่จริงแล้วเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์โลก แต่ก็ยังมีคนสงสัย แล้วในเมื่อมีคนสงสัย ผมก็จะอาสามาไขข้อกระจ่างให้ได้อ่านกันครับ
เรามาเริ่มที่ประเด็นแรกกันดีกว่า
ท่านที่เป็นคนปกติคงจะแอบสงสัยในข้อนี้กันอยู่อย่างแน่นอน เพราะผมแอบเห็น ตั้งกระทู้ ถามกันในเว็บ Pantip ซึ่งก็มีคนให้ความสนใจกันพอสมควร ดังนั้นผมจึงได้เขียนบทความนี้ขึ้น เพื่อสร้างเสริมความเข้าใจในประเด็นนี้กันครับ
หากถามว่าคนตาบอดจะรู้หรือเปล่าว่ามนุษย์หน้าตาแบบไหน ผมคงตอบได้ว่ารู้ แต่ที่รู้ ไม่ได้หมายความว่าสามารถแยกแยะหน้าตาคนออกนะครับ แต่รู้เพราะการสัมผัส
“ระวังชน / ระวังข้างหน้า…” (แบบหลอกๆ) คำพูดเล่นๆ ของคนปกติ แต่ความรู้สึกไม่เล่นสำหรับคนตาบอด
ตอนสมัยผมเรียนอยู่ชั้นประถมจวบจนถึงชั้นมัธยม หรือแม้แต่กระทั่งทุกวันนี้ ก็ยังคงพบเจอสถานการณ์โดนหลอกอยู่บ่อยๆ หลอกที่ว่านี้ไม่ได้เสียหายร้ายแรงอะไร แต่มันก็ทำให้หงุดหงิดและเสียความรู้สึกอยู่เหมือนกัน
เหตุการณ์ที่ว่านั่นก็คือ ในระหว่างที่กำลังเดินไปที่ไหนสักที่ จะมีคนปกติ “จำพวกหนึ่ง” ที่คอยตะโกนบอกทางอยู่เสมอ ซึ่งหากทางที่ว่านั่นมีสิ่งที่ควรระวังอยู่จริง ก็คงจะเป็นพระคุณไม่น้อย ทว่าคำเตือนเหล่านั้น กลับกลายเป็นเพียงคำโกหกขำๆ ของคนบางคนหรือบางกลุ่ม!
สำหรับบทความนี้ก็เช่นเคยครับ ผมจะมาคลายข้อสงสัย และตอบคำถามที่หลายๆ คนคงอยากรู้กันเช่นเคยครับ
“คนตาบอดอยู่คนเดียวได้ไหม? แล้วอยู่กันยังไง จะไปซื้อข้าวแบบไหน ใครพาไป??”
นี่ก็คงเป็นอีกหนึ่งข้อสงสัยใช่มั้ยละครับ ซึ่งผมตอบได้เลยว่า ได้ครับ
ขอยกตัวอย่างเลยนะครับ ตอนนี้เนี่ย ผมกำลังศึกษาอยู่มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม ซึ่งผมออกมาเช่าหอนอกอยู่ เนื่องจากการเข้าออกสะดวก และการหาของกินนั้นง่ายกว่าหอข้างในมาก โดยทีแรกนั้นก็จะลำบากนิดหน่อยเพราะไม่ชินกับสถานที่ และผู้คน
คุณอยากรู้จักการดำเนินชีวิตทั่วไปของผู้พิการทางสายตาหรือเปล่า...? ถ้าคุณอยากรู้ หรือมีความสนใจ บทความนี้...สามารถตอบคุณได้แน่นอน!
“คุณซักผ้าเองหรือเปล่า?”
“ใครอาบน้ำให้น้องเหรอจ๊ะ?”
“กินข้าวยังไงเนี่ย? ใครป้อนเหรอ?”
“รีดผ้ากันยังไง เตารีดไม่ลวกเหรอ?”
“แล้วเล่นอินเทอร์เน็ตกันยังไง โพสต์เอง พิมพ์เอง ลงบทความเองหรือเปล่า??”
...และอีกมากมาย...
หลายครั้ง ที่ผมพบคำถามมากมายจากคนทั่วไป โพสต์ถามกันในเว็บบอร์ด ประมาณว่า “คนตาบอดใช้ชีวิตอย่างไร” มีกระทั่งว่า “คนพิการประเภทไหน ใช้ชีวิตได้ลำบากที่สุด” ซึ่งคำตอบส่วนใหญ่ที่คนปกติมักตอบกัน ก็จะเป็นทำนองเดียวกันก็คือ “คนตาบอด เป็นความพิการที่ใช้ชีวิตยากที่สุด ตามองก็ไม่เห็น ถ้าหูหนวก ยังไปไหนมาไหนได้ ถ้าประเภทร่างกาย ก็ยังมองเห็นและได้ยิน มีตาบอดนี่แหละ ลำบากสุดแล้ว” ถามว่าความคิดทำนองนี้ถูกต้องหรือไม่...คำตอบคือ ไม่ถูกเสียทั้งหมดครับ
