เรื่องที่เขียนขึ้นเป็นเหตุการณ์ที่เราเคยเจอ และส่วนใหญ่จะเป็นความรู้สึกของเรา อาจจะไม่ถูกใจก็ต้องขอโทษด้วยนะ
สำหรับคนตาบอดไม้เท้าขาวนั้นเป็นเครื่องที่ช่วยนำทาง ไม่ใช่ว่ามันจะช่วยบอกว่าเราควรทที่จะไปทางไหนหรอก แต่มันช่วยให้คนตาบอดอย่างเรารู้ว่าทางไหนที่สามารถเดินได้ ทางไหนที่มีสิ่งกีดขวางบ้าง แล้วก็ยังช่วยทำให้คนอื่นรู้ด้วยว่าเรามองไม่เห็น
สำหรับเราที่สายตาเลือนรางหรือเพื่อน ๆ ที่มองไม่เห็นชอบเรียกว่า low vision ปกติเวลาเราไปไหนมาไหนเราไม่ค่อยใช้ไม้เท้าขาวหรอก โดยเฉพาะถ้าเดินไปกับเพื่อน ๆ ที่มองเห็นในโรงเรียนหรือเวลาไปเที่ยวก็ตาม เราเคยอยากใช้เหมือนกันตอนที่อยู่ที่บ้าน แต่ว่าลุงกับป้าของเราไม่ค่อยชอบให้เราใช้ ดังนั้นเราจึงตัดปัญหาไม่ชิ้แล้วอีกอย่างถึงแม้ว่าเราไม่ใช่เราก็เดินไปไหนมาไหนได้ แต่ถ้าหากที่ที่เราไม่ชินเราก็เดินไปไม่ได้หรอก สายตาเราไม่ได้มองเห็นชัดขนาดนั้น แค่ตอนกลางคืนประมาณหนึ่งทุ่มเราก็มองไม่ชัดแล้ว
เราเริ่มใช้ไม้เท้าขาวตอนที่เราอยู่มหาวิทยาลัย แบบใช้จริงจังมาก เราคิดว่าถ้าทุกคนเห็นว่าเราถือไม้เท้าขาวคงรู้ว่าเรามองไม่เห็น เวลาเราไปซื้อข้าวที่ร้านมันคงไม่มีปัญหา คือเราเคยไม่ใช้แล้วเกือบโดนรถจักรยานยนต์ ชนมาแล้ว แถมโดนตะโกนด่าด้วยว่าเดินไม่ดูรถ ตั้งแต่นั้นเราก็เลยตัดสินใจใช้ไม้เท้าเลย เราไปซื้อไม้เท้าแบบเสาอากาศมาประมาณ 2,000 กว่าบาท เป็นไม้เท้าที่สามารถยืดได้หดได้ ไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไง ถ้าใครส่งใส่เดี๋ยวจะหารูปมาให้ดู
พอเราซื้อมาเสร็จเราก็ใช้เดินไปมหาวิทยาลัยนี่แหละ แต่มีอยู่วันหนึ่งเรามีประชุม มันน่าจะเป็นตอนกลางวัน ซึ่งวันนั้นตอนเช้าเราไม่มีเรียน เราเลยเดินไปตอนกลางวัน เราก็เดินไประหว่างที่กำลังจะข้ามถนนรถจักรยานยนต์ก็วิ่งมาแล้วเหยียบไม้เท้าเราขาดขึ้งไปเลย คือแบบหักหรือไงก็ไม่รู้เราไม่ทันได้มอง แต่ได้ยินเสียงมันล่วงกับพื้น ตอนนั้นถนนไม่ค่อยมีรถนะเราจำได้ เพราะก่อนข้ามถนนเราก็มองดูแล้ว และฟังแล้ว คือตอนที่เราตัดสินใจข้ามรถมันน้อยนี่แหละ ตอนที่เขามาเหยียบไม้เท้าเรามีคนกรีดร้องแล้วเขาก็หายไปเลย ส่วนเราก็มองแบบงง เรายืนเก็บไม้เท้าแล้วก็เดินไปมหาวิทยาลัย แบบงง สรุปก็คือต้องหาเงินซื้อไม้เท้าไหมจ้า ก่อจะมีไม้เท้าใหม่ใช้ก็ตอนอยู่ปีสองเทิมหนึ่ง ตอนไปอบรมเขียนโปรแกรมเลย ยาว ๆ หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้ใช้ไม้เท้าอีกเลย พออาจารย์ถามเราก็ยิ้ม คือไม่รู้จะบอกอาจารย์ยังไง คืออายอ่า
เพื่อนส่วนใหญ่ก็ถามนะ เราก็จะบอกว่าลืมบ้าง ฮ่าๆๆๆ คือไม่รู้จะบอกเพื่อนไงว่าเก็บเงินหาซื้อใหม่อยู่ พอเราได้ไม้เท้ามาตอนปีสองเราก็เดินได้ชินแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ นี่แหละ เรื่องที่อยากบอกให้รู้ ถ้าถามว่าระหว่างนั้นใช้อะไรเดินไปมหาวิทยาลัยก็ต้องบอกว่าตอนนั้นไม่ได้ใช้ไม้เท้าเลยเวลาข้ามถนนก็เสี่ยงดวงเอาใช้หูฟังแล้วก็กวาดตาดูว่าจะมีรถมาหรือเปล่า การข้ามถนนทุกครั้งช่วงนั้นตื่นเต้นมากๆ ฮ่าๆๆๆๆ
จบแล้วจ้าสำหรับเรื่องที่อยากจะมาเล่าให้ฟังในวันนี้ ไว้เจอกันใหม่
ผู้อ่านสามารถสนับสนุนเว็บไซต์ โดยการอุดหนุนนิยายบนเว็บไซต์ เขียนกันดอทคอม เว็บไซต์อ่านนิยายที่คนตาบอดเป็นเจ้าของ และอยากให้สังคมการอ่านเป็นของคนทุกกลุ่ม ไม่ว่าตาดีหรือตาบอด
แสดงความคิดเห็น