เสียงที่เบากว่าเสียงรถไฟฟ้า

ตั้งแต่จำความได้ เราเห็นภาภคนตาบอดตามที่สาธารณะต่างๆ เช่น ตามถนน ตามตลาดนัด โรงภาพพยนตร์ฯ ซึ่งภาพที่เราเห็นก็คือ บ้างก็แต่งตัวมอมแมม สกปรก บ้างก็ถือขันหนึ่งใบนั่งตรงสะพานลอย บ้างก็ถือกล่องหนึ่งใบเพื่อสมาคมและทุนอาหารกลางวันและถือไมท์ร้องเพลง เพราะบ้าง ไม่เพราะบ้าง ยอมรับว่าเราเห็นแล้วสงสารจึงให้เงินจำนวนไม่มากมายอะไร บ้างก็สิบบาทยี่สิบบาท คิดว่านี่คือการให้หรือทำบุญอีกรูปแบบหนึ่งแล้วก็เดินจากไป

เพื่อนตาบอดหลายคนเคยคุยกันถึงประเด็นที่คนตาดีชอบถามอะไรคนตาบอดแปลกๆ เป็นต้นว่า อาบน้ำเองไหม กินข้าวได้ไหม ซึ่งคนตาบอดมองว่าคำถามเหล่านี้ประหลาดเหลือเชื่อในความคิดพวกเขา วันนี้เลยอยากมาเล่าวิธีเทียบกันง่ายๆ ให้คนตาดีได้ทราบกันสักเล็กน้อย เอาจริงส่วนตัวเข้าใจทางฝั่งตรงข้ามเหมือนกันที่ถามแบบนั้น หลายคนมักจะคิดว่าแค่เสียดวงตาก็อาจไม่สามารถทำอะไรในชีวิตได้ตามปกติเลย แต่ถ้าพิจารณาดีๆ จะพบว่าเปล่าเป็นอย่างนั้นแม้แต่น้อยค่ะ

สำหรับคนตาบอดแล้ว สิ่งที่หลายๆ คนหวาดกลัวหรือไม่อยากเผชิญคงจะหนีไม่พ้น "การเดินทางด้วยรถโดยสารไปที่ไกลๆ เพียงคนเดียว" และใช่! ผมก็คือหนึ่งในนั้น

ตอนนั้นผมยังจำได้ดีว่า ผมอยู่ชั้น ม. ต้น แต่จำไม่ได้ว่า ม. ไหน ไม่ 2 ก็ 3 นี่แหละ ช่วงนั้นเป็นช่วงเข้าพรรษา มีวันหยุด 4 วัน หยุดยาวขนาดนี้ไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี เลยกะว่าจะลองเดินทางกลับบ้านเองดูสักครั้ง เพราะอยู่ศูนย์ไปก็ไม่มีอะไรทำ

คนตาบอดที่ช่วยเหลือตัวเองได้หรือมีทักษะการใช้ชีวิต จะไม่ค่อยได้อยู่บ้านตัวเอง

หากเราพูดถึง “คนตาบอด” ส่วนใหญ่แล้ว หากเราสังเกตดีๆ จะพบว่า ตามเมืองใหญ่ต่างๆ มักจะมีคนตาบอดอยู่กันมาก ตัวอย่างเช่นกรุงเทพฯ และจังหวัดใหญ่อื่นๆ ที่การคมนาคมสะดวกสบาย มีรถสาธารณะให้บริการ

ถามว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น นั่นก็เพราะ คนตาบอดก็ไม่ต่างจากคนทั่วไป ต้องทำมาหากินไม่ต่างกัน ดังนั้นเมื่อมีความเจริญที่ไหน ก็จะมีทางทำมาหากินที่นั่น คนคอยช่วยก็มาก บริการด้านต่างๆ ก็ต้องพร้อมกว่าจังหวัดหรืออำเภอเล็กๆ ที่ขาดการคมนาคมที่ดีและมีคนน้อย

         เรื่องที่เขียนขึ้นเป็นเหตุการณ์ที่เราเคยเจอ และส่วนใหญ่จะเป็นความรู้สึกของเรา อาจจะไม่ถูกใจก็ต้องขอโทษด้วยนะ

           สำหรับคนตาบอดไม้เท้าขาวนั้นเป็นเครื่องที่ช่วยนำทาง ไม่ใช่ว่ามันจะช่วยบอกว่าเราควรทที่จะไปทางไหนหรอก แต่มันช่วยให้คนตาบอดอย่างเรารู้ว่าทางไหนที่สามารถเดินได้ ทางไหนที่มีสิ่งกีดขวางบ้าง แล้วก็ยังช่วยทำให้คนอื่นรู้ด้วยว่าเรามองไม่เห็น

สำหรับบทความนี้ก็เช่นเคยครับ ผมจะมาคลายข้อสงสัย และตอบคำถามที่หลายๆ คนคงอยากรู้กันเช่นเคยครับ

“คนตาบอดอยู่คนเดียวได้ไหม? แล้วอยู่กันยังไง จะไปซื้อข้าวแบบไหน ใครพาไป??”

นี่ก็คงเป็นอีกหนึ่งข้อสงสัยใช่มั้ยละครับ ซึ่งผมตอบได้เลยว่า ได้ครับ

ขอยกตัวอย่างเลยนะครับ ตอนนี้เนี่ย ผมกำลังศึกษาอยู่มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม ซึ่งผมออกมาเช่าหอนอกอยู่ เนื่องจากการเข้าออกสะดวก และการหาของกินนั้นง่ายกว่าหอข้างในมาก โดยทีแรกนั้นก็จะลำบากนิดหน่อยเพราะไม่ชินกับสถานที่ และผู้คน