สำหรับบทความนี้ก็เช่นเคยครับ ผมจะมาคลายข้อสงสัย และตอบคำถามที่หลายๆ คนคงอยากรู้กันเช่นเคยครับ
“คนตาบอดอยู่คนเดียวได้ไหม? แล้วอยู่กันยังไง จะไปซื้อข้าวแบบไหน ใครพาไป??”
นี่ก็คงเป็นอีกหนึ่งข้อสงสัยใช่มั้ยละครับ ซึ่งผมตอบได้เลยว่า ได้ครับ
ขอยกตัวอย่างเลยนะครับ ตอนนี้เนี่ย ผมกำลังศึกษาอยู่มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม ซึ่งผมออกมาเช่าหอนอกอยู่ เนื่องจากการเข้าออกสะดวก และการหาของกินนั้นง่ายกว่าหอข้างในมาก โดยทีแรกนั้นก็จะลำบากนิดหน่อยเพราะไม่ชินกับสถานที่ และผู้คน
สิ่งที่ผมทำครั้งแรกเลยคือ การเดินสำรวจพื้นที่รอบหอพักโดยใช้ไม้ท้าวครับ ซึ่งในระหว่างการสำรวจ ข้อดีก็คือ รู้จักคนครับ ถามว่ารู้ได้ยังไง ก็จากการเดินมาช่วยเหลือนั่นแหละครับ หรือบางคนก็อาจจะร้องบอกทางบ้าง ต่อมาเลยคือรู้ว่าร้านอาหารอยู่ไหน มีร้านขายของอยู่ใกล้ๆ หรือเปล่า ซึ่งการทำแบบนี้ต้องใช้เวลาบ้างนะครับ เพื่อความชัวร์ในระยะยาว
เมื่อเรารู้ทางไปทางมาดีแล้ว เริ่มรู้จักคนรอบข้างแล้ว ต่อมาคือการตีสนิทครับ (ฮา)
เช่น เมื่อเราไปกินร้านนี้บ่อย พอผ่านไประยะหนึ่ง ทางร้านก็จะอาสานำข้าวไปส่งให้ถึงหอโดยที่เราไม่ต้องออกมาเองเป็นต้นครับ เพราะด้วยความที่ในเมืองรถเยอะ เจ้าของร้านเขากลัวมีอันตราย เขาก็จะมีบริการพิเศษส่งให้ครับ (อันนี้ก็แล้วแต่ดวงเหมือนกันนะครับ อิอิ)
ส่วนการไปไหนมาไหนไกลๆ อันนี้ก็อาจจะมีเพื่อนปรกติช่วยบ้าง หรือคนที่เรารู้จักช่วยบ้าง แต่จะให้เรียกพวกเขาบ่อยก็เกรงใจครับ ดังนั้นจึงต้องมีสูตรเล็กน้อยครับผม
...สูตรที่ว่านี้ก็คือ เมื่อเรามีโอกาสได้ไป บขส. สิ่งที่ควรทำเลยคือ พยายามขอเบอร์วินไว้ครับ หรือไม่ก็อาจจะเป็น 3 ล้อหรือแท็กซี่ก็ได้
ทีแรกก็เรียกรถมารับไปทำธุระเล็กๆ น้อยๆ นี่แหละครับ จากนั้นพอสนิทกันมากๆ ก็จะถึงคราวสั่งให้ซื้อนั่นนี่จากที่ไกลๆ ซึ่งแถวหอเราไม่มีมาให้ จนท้ายที่สุดถึงกับพาเดินเที่ยวห้างเลยก็มี...ซึ่งอันนี้ก็แล้วแต่ความสามารถของแต่ละบุคคลแล้วแหละครับ ว่าจะเข้ากับคนรอบข้างได้แค่ไหน
...เป็นอะไรที่บางทีก็ค่อนข้างเปลืองเงินนะครับ (ฮา) ผมถึงบอกว่า ‘คนพิการตาบอดมักเสียเงินระหว่างทางเสมอ’
ถึงแม้รถรับจ้างที่สนิทกันจะคิดไม่แพงเท่ากับลูกค้าปรกติ แต่เมื่อเราต้องใช้บริการอาทิตย์ละหลายๆ ครั้ง ก็ค่อนข้างจะเยอะเอาการอยู่นะครับ “เราได้ซื้อของไม่มาก เพราะที่เหลือต้องเผื่อค่าพวกนี้ด้วย” นี่แหละครับคือชีวิต ถึงเขาจะอยากช่วยเราแค่ไหน ทว่าคนเราก็ต้องกินต้องใช้จริงมั้ยครับ?
ส่วนเรื่องงานบ้าน หรือการดูแลตัวเอง อันนี้ก็ไม่ยากนะครับ ดังที่ได้กล่าวไปในบทความที่แล้วว่า ของพวกนี้พอเราชิน ก็กลายเป็นเรื่องง่ายไปเลย
ส่วนการเดินทางข้ามต่างจังหวัด หลายคนก็คงรู้แล้ว...ครับใช่ ก็พึ่งรถโดยสารนั่นแหละครับ มองในแง่ดีคือ ไม่ต้องขับเอง นั่งใส่หูฟังเพลงสบาย (ฮา)
สำหรับบทความนี้ ผมก็นึกออกแค่นี้แหละครับ ไว้นึกอะไรได้ คงจะมีบทความต่อไปครับ
ผู้อ่านสามารถสนับสนุนเว็บไซต์ โดยการอุดหนุนนิยายบนเว็บไซต์ เขียนกันดอทคอม เว็บไซต์อ่านนิยายที่คนตาบอดเป็นเจ้าของ และอยากให้สังคมการอ่านเป็นของคนทุกกลุ่ม ไม่ว่าตาดีหรือตาบอด