คุณเคยรู้สึกกลัวไหม เวลาที่สายตาของคุณมองไม่เห็นอะไรเลย ไม่มีแม้แต่แสงสว่าง
แน่นอน..ฉันเชื่อว่าหลายคนเป็นเช่นนั้น กลัว..ไม่ชอบใจ พยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้ตัวเองมองเห็น
ไฟดับ..ก็หาไฟฉายมาส่อง หาเทียนมาจุด หาอะไรก็ตามที่ทำให้เกิดแสงสว่าง
หากจำเป็นต้องปิดตาทั้งสองข้าง ความรู้สึกที่ว่าทำอะไรไม่ได้เลย หรือจะทำอะไรก็แสนลำบาก ผุดขึ้นมาในใจอย่างช่วยไม่ได้ ทั้งความหวาดกลัว ความวิตกกังวลสารพัด
เวลาผ่านไป คุณกลับมามองเห็นอีกครั้ง ความรู้สึกเหล่านั้นก็เหลือเพียงภาพจำที่ทำให้ปักใจว่า เมื่อไร้ซึ่งการมองเห็น..ชีวิตก็อยู่ยาก!
ทว่า..คนที่ไม่เคยมองเห็นอะไรเลย สัมผัสไม่ได้แม้เสี้ยวหนึ่งของความสว่างแห่งดวงตา พวกเขากลับใช้ชีวิตอยู่ได้โดยไม่หวั่นเกรงต่อความมืด เพราะอะไรนะเหรอ..
สำหรับคนตาบอดแล้ว ความมืดคือ'ความคุ้นชิน' แม้จะปราศจากการมองเห็น แต่สัมผัสอื่นก็ยังคงทำงานได้อย่างเต็มประสิทธิภาพ
การไร้ซึ่งการมองเห็นมิได้เป็นสิ่งที่ทำให้รู้สึกว่า'โลกมืด' หากเป็นเพียงสภาวะหนึ่งของร่างกายที่เกิดขึ้นอย่างเลี่ยงไม่ได้ เท่านั้น..
อย่าตัดสินคนตาบอดเพียงเสี้ยวหนึ่งที่คุณเคยสัมผัส ความตาบอดไม่ได้ทำให้ใช้ชีวิตไม่ได้ แต่คุณแค่ไม่ชินที่จะใช้ชีวิตโดยปราศจากการมองเห็น
คำว่า'โลกมืด' ในความหมายของฉันคือ จิตใจที่มืดมนต์ ไม่ใช่ดวงตาที่มืดมิด
ผู้อ่านสามารถสนับสนุนเว็บไซต์ โดยการอุดหนุนนิยายบนเว็บไซต์ เขียนกันดอทคอม เว็บไซต์อ่านนิยายที่คนตาบอดเป็นเจ้าของ และอยากให้สังคมการอ่านเป็นของคนทุกกลุ่ม ไม่ว่าตาดีหรือตาบอด
แสดงความคิดเห็น