ตั้งแต่จำความได้ เราเห็นภาภคนตาบอดตามที่สาธารณะต่างๆ เช่น ตามถนน ตามตลาดนัด โรงภาพพยนตร์ฯ ซึ่งภาพที่เราเห็นก็คือ บ้างก็แต่งตัวมอมแมม สกปรก บ้างก็ถือขันหนึ่งใบนั่งตรงสะพานลอย บ้างก็ถือกล่องหนึ่งใบเพื่อสมาคมและทุนอาหารกลางวันและถือไมท์ร้องเพลง เพราะบ้าง ไม่เพราะบ้าง ยอมรับว่าเราเห็นแล้วสงสารจึงให้เงินจำนวนไม่มากมายอะไร บ้างก็สิบบาทยี่สิบบาท คิดว่านี่คือการให้หรือทำบุญอีกรูปแบบหนึ่งแล้วก็เดินจากไป
เวลาเราจะออกไปไหนมาไหน หากกรณีนั้นไม่ใช่เรื่องงาน แต่เป็นการออกไปกินข้าวนอกบ้าน ไปเที่ยว หรือไปพักผ่อน แน่นอนว่าถ้าไม่ไปคนเดียว เราก็คงจะเลือกไปกับคนในครอบครัว เพื่อน หรือไม่ก็คนที่เราค่อนข้างจะสนิทและไว้วางใจ ส่วนหนึ่งก็คือความสนุกสนานครึกครื้น แต่อีกส่วนก็คือ จะได้คอยดูแลซึ่งกันและกันไปในตัว
หลายครั้ง ที่คนตาดีมักเข้าใจไปว่า หากพูดแบบนั้นแบบนี้ หากทำแบบนั้นแบบนี้ แล้วคนตาบอดอาจจะรู้สึกแย่ หรือรู้สึกไม่ดี กระทั่งอาจสะเทือนใจไปเลย ซึ่งเมื่อคนตาดีบางคนพบเห็นคนรอบข้างมีพฤติกรรมดังกล่าว ก็จะพยายามเอ่ยห้าม หรือดุด่าบุคคลนั้นๆ ไม่ให้แสดงออกถึงพฤติกรรมดังกล่าว เพราะเกรงว่าคนตาบอดอาจจะคิดมาก และส่งผลต่อสภาพจิตใจ
ทว่าในความเป็นจริงแล้ว สิ่งที่คนทั่วไปคิดว่าหนักหนาในความรู้สึกคนตาบอดนั้น คนตาบอดเองอาจไม่ได้คิดอะไรมาก หรือต่อให้มีผลกระทบจริงๆ ก็มีน้อยมากจนไม่น่ากังวลอย่างที่คิด
