ดูจากหัวเรื่อง ผมเชื่อว่าคนตาดีหลายท่าน หรือแม้แต่คนตาบอดบางส่วนเองก็ยังสงสัย ว่าทำไมการที่ครอบครัวเป็นห่วงมาก ถึงทำให้คนตาบอดหรือคนพิการประเภทอื่นๆ อึดอัดได้ และถ้าอึดอัด จะอึดอัดเพราะสาเหตุอะไรกันแน่
ทั้งนี้ผมต้องขอบอกก่อนว่า การที่ครอบครัวเป็นห่วงถือเป็นเรื่องที่ดี แต่ในขณะเดียวกัน ถ้าครอบครัวห่วงคนพิการมากจนเกินไป ก็จะทำให้คนพิการรู้สึกว่าตัวเองด้อยความสามารถ ทั้งยังทำให้คนพิการรู้สึกว่าตัวเองขาดอิสระ จะทำอะไรครอบครัวก็คอยห้าม จะไปไหนด้วยตัวเองก็ถูกครอบครัวปฏิเสธตลอด
หากเป็นความพิการประเภทไปไหนมาไหนสะดวกเช่นคนหูหนวก ท่านอาจจะไม่ประสบเหตุการณ์เหล่านี้มากนัก แต่ถ้าเป็นคนตาบอด ซึ่งสังคมส่วนใหญ่มองว่า "มองไม่เห็นจะไปมายังไง" แล้วละก็ ปัญหาเหล่านี้ แทบจะมีอยู่ในทุกครอบครัวก็ว่าได้
ก่อนอื่นเราต้องทำความเข้าใจก่อนว่า คนตาบอดก็เหมือนคนทั่วไป คืออยากเดินทางไปตรงนั้นตรงนี้ อยากไปหาเพื่อนฝูง อยากไปกินเลี้ยงพบปะกันเหมือนคนทั่วไป ซึ่งแน่นอนว่าความต้องการพวกนี้ หากคนนอกมองเข้ามา มันก็คือเรื่องไร้สาระเรื่องหนึ่ง แต่เคยคิดหรือไม่ว่า สำหรับคนที่คิดจะไปก็ไปได้เรื่องนี้มันอาจไม่สำคัญ แต่การที่คนตาบอดถูกห้ามไม่ให้ไปบ่อยเข้า โดยคนรอบข้างอ้างเรื่องความปลอดภัยบ้างละ เป็นห่วงบ้างละ ถ้าจะไปเดี๋ยวจะไปส่งแต่รอให้ว่างก่อนบ้างละ (ไม่รู้เมื่อไหร่) คำพูดพวกนี้แหละ ที่ทำให้คนตาบอดรู้สึกว่าตัวเองไม่มีความอิสระ
ความเป็นห่วงมันต้องยืนอยู่บนพื้นฐานความเข้าใจ ครอบครัวต้องให้โอกาสคนตาบอดทำในสิ่งที่เขาอยากทำ ไปในที่ที่เขาอยากจะไปด้วยตัวเองบ้าง เพราะนั่นมันคือประสบการณ์ของเขา คนตาบอดก็ทำอะไรได้หลายอย่าง เดินทางเองได้ (ขอแค่มีบริการสาธารณะ) เผลอๆ จะปลอดภัยกว่าคนปกติเดินทางด้วยซ้ำ เพราะคนตาบอดไม่ได้ขับรถเอง แต่ใช้บริการรถโดยสานสาธารณะตลอด ดังนั้นไม่ต้องห่วงว่า คนตาบอดจะหลงทางมั้ย จะไปถึงเป้าหมายหรือเปล่า
หลายคนอาจจะมองว่าปัญหาพวกนี้มันเป็นปัญหาเล็กๆ Blind living จะนำมาเสนอทำไม จริงๆ ไม่ใช่นะครับ ก็ไอ้เพราะปัญหานี้นี่แหละ ที่ทำให้คนตาบอดบางคนรู้สึกว่าอยู่บ้านแล้วไม่อิสระเหมือนอยู่คนเดียว สุดท้ายก็เลยทำให้ไม่อยากอยู่บ้าน จนสุดท้ายก็ทำให้ไม่กลับบ้านของตัวเอง นานๆ ครั้งถึงจะกลับบ้านไปเยี่ยมญาติทีหนึ่ง
อย่าลืมว่าเราควรที่จะฝึกให้คนพิการใช้ชีวิตได้ด้วยตัวเอง เพราะผู้ดูแลไม่สามารถดูแลไปได้ตลอด การที่คนพิการพึ่งพาตัวเองได้ ไปไหนมาไหนเองได้ จะเป็นประโยชน์กับคนพิการในระยะยาว
ขอย้ำปิดท้ายว่า ความเป็นห่วงอย่างไรเสียก็เป็นเรื่องที่ดี แต่ทั้งนี้เราควรนึกถึงจิตใจคนที่เราเป็นห่วงด้วย เป็นห่วงน้อยไปก็ไม่ดี เป็นห่วงมากไปก็อึดอัด ดังนั้นเป็นห่วงแบบพอดีบนพื้นฐานของความเข้าใจนี่แหละดีที่สุดแล้ว
ไม่ว่าใครก็อยากมีโลกส่วนตัว มีความอิสระของตัวเอง ลดความเป็นห่วง เพิ่มความเข้าใจ ชีวิตในครอบครัวจะมีความสุขครับ
ถ้าโดนใจใครหลายคน ก็อย่าลืมกดไลก์กดแชร์ให้ทีมงานด้วยนะครับ
ผู้อ่านสามารถสนับสนุนเว็บไซต์ โดยการอุดหนุนนิยายบนเว็บไซต์ เขียนกันดอทคอม เว็บไซต์อ่านนิยายที่คนตาบอดเป็นเจ้าของ และอยากให้สังคมการอ่านเป็นของคนทุกกลุ่ม ไม่ว่าตาดีหรือตาบอด
แสดงความคิดเห็น