ปุณณ์ศศิภัสร์'s blog

คนมองเห็นหลายคนมักไม่แน่ใจว่าถ้าต้องอธิบายภาพ หรืออธิบายอะไรสักอย่างให้คนตาบอดฟังแล้วเข้าใจควรบอกอย่างไร หลายครั้งเกรงว่าถ้าพูดไปแล้วคนตาบอดจะเข้าใจไหม จะนึกภาพออกหรือเปล่า ถ้าเป็นคนตาบอดที่เคยมองเห็นมาช่วงหนึ่งก็จะง่ายหน่อย เพราะเคยมีประสบการณ์เห็นสิ่งมากมายมาแล้ว เวลาพูดถึงสี ถึงลักษณะบางอย่างก็จะนึกออกได้ง่ายกว่า แต่จริงๆ จะบอกว่าสำหรับคนตาบอดแต่กำเนิดเองก็อาจไม่ยากอย่างที่คิด มีข้อแม้ว่าเขาคนนั้นจะต้องโตระดับหนึ่ง มีประสบการณ์จับสัมผัสสื่อ สัมผัสสิ่งต่างๆ มาแล้วพอสมควรด้วยค่ะ

เพื่อนตาบอดหลายคนเคยคุยกันถึงประเด็นที่คนตาดีชอบถามอะไรคนตาบอดแปลกๆ เป็นต้นว่า อาบน้ำเองไหม กินข้าวได้ไหม ซึ่งคนตาบอดมองว่าคำถามเหล่านี้ประหลาดเหลือเชื่อในความคิดพวกเขา วันนี้เลยอยากมาเล่าวิธีเทียบกันง่ายๆ ให้คนตาดีได้ทราบกันสักเล็กน้อย เอาจริงส่วนตัวเข้าใจทางฝั่งตรงข้ามเหมือนกันที่ถามแบบนั้น หลายคนมักจะคิดว่าแค่เสียดวงตาก็อาจไม่สามารถทำอะไรในชีวิตได้ตามปกติเลย แต่ถ้าพิจารณาดีๆ จะพบว่าเปล่าเป็นอย่างนั้นแม้แต่น้อยค่ะ

“เป็นคนพิการทำไมไม่อยู่แต่บ้าน ออกมาข้างนอกให้ลำบากตัวเอง เป็นภาระคนอื่นทำไม!”

“เป็นคนพิการทำไมไม่อยู่เฉยๆ มาแย่งงานเขาทำทำไม!”

ในสังคมไทยที่นานาประเทศกล่าวขานว่า คนไทยใจดี แต่ไม่น่าเชื่อที่ยังมีคนจำนวนหนึ่งคิดแบบนี้กับเพื่อนร่วมสังคมด้วยกัน แม้อีกฝ่ายจะเป็นคนพิการ ก็เป็นมนุษย์มีชีวิต มีความรู้สึก และเพราะมีชีวิตไม่ต่างจากคนอื่นจึงต้องหาเลี้ยงตัวเพื่อให้อยู่รอดเช่นกัน ในเรื่องของความรู้สึก คนพิการก็อยากมีอิสระ อยากได้รับความสุขไม่ต่างจากคนทั่วไป จึงต้องออกจากบ้านหาประสบการณ์ หาความบันเทิง เข้าสังคมบ้างเป็นธรรมดา

จากเด็กเรียนดีติดท็อป 3 ของชั้นมาตลอด สุขภาพร่างกายแข็งแรง ใครจะไปคิดว่าวันหนึ่งชะตาจะพลิกผัน กลายเป็นคนตาบอดสนิทเพียงไม่กี่วัน ณ ที่นี้ขอไม่พูดถึงว่าต้นสายปลายเหตุคืออะไร แค่อยากแบ่งปันประสบการณ์ที่ว่า “อย่าประมาทชีวิตเลย วันดีคืนดีชีวิตคุณอาจตาลปัตรกลับหน้ามือเป็นหลังมือเมื่อไหร่ก็ได้เช่นกัน”

อย่าดูถูกดูแคลนชีวิตใคร ถ้าวันนั้นของคุณเกิดขึ้น คุณอาจแทบกระอักเลือด เพราะมุมมองที่เคยมีต่อคนอื่นย้อนกลับมาสะท้อนตัวเอง โชคดีที่ตอนมองเห็นฉันไม่ได้ขนาดนั้น แต่ยอมรับว่าเคยเล่นล้อเลียนคนตาบอดด้วยความสนุกสนานในวัยเยาว์ แล้วเป็นไงล่ะ เวรกรรมคืนสนอง รสชาติชีวิตใหม่เกิดขึ้นในอีกไม่กี่ปีต่อมา