ความทรงจำ น้องหมา และมายาคติว่าคนตาบอดเลี้ยงสัตว์ไม่ได้
“ประโยคสั้น ๆ วันนั้น…ทำให้ผมจำไปทั้งชีวิต”
ประมาณสิบปีก่อน…ผมทำงานอยู่ร้านนวดชื่อดังแถวนวมินทร์
วันหนึ่ง…ผมกับน้องสาวชวนกันไปเดินตลาดบางกะปิ
พอเดินถึงห้างใหญ่ใกล้ ๆ กัน ก็ได้ยินเสียงเล็ก ๆ ดังแข่งกันอยู่หน้าห้าง — เสียงลูกหมาหลายตัวส่งเสียงร้องคิกคัก
ผมเป็นคนรักหมามาก พอได้ยินก็เหมือนหัวใจถูกดึงเข้าไปหา
น้องสาวจูงมือผมเข้าไปใกล้ แล้วจับมือผมไปวางบนตัวลูกหมาตัวหนึ่ง…
ขนนุ่ม… อุ่น… ตัวเล็กจนพอดีอุ้งมือ
มันน่ารักจนหัวใจผมเต้นแรง เหมือนมันกำลังบอกว่า “พาฉันกลับบ้านนะ”
