ความเข้าใจ

ในฐานะมนุษย์ เราปฏิเสธไม่ได้ว่าการอยู่ร่วมกันและพึ่งพาอาศัยกันเป็นเรื่องปกติของสังคม โดยเฉพาะสำหรับผู้พิการแล้ว การได้รับความช่วยเหลือจากผู้อื่นอาจเป็นสิ่งจำเป็นในชีวิตประจำวัน ไม่ว่าจะเป็นผู้พิการทางการเคลื่อนไหวที่ต้องการทางลาด ผู้พิการทางการได้ยินที่ต้องการล่ามภาษามือเพื่อสื่อสาร หรือผู้พิการทางการมองเห็นที่ต้องการคนบอกทางในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย

ดูจากหัวเรื่อง ผมเชื่อว่าคนตาดีหลายท่าน หรือแม้แต่คนตาบอดบางส่วนเองก็ยังสงสัย ว่าทำไมการที่ครอบครัวเป็นห่วงมาก ถึงทำให้คนตาบอดหรือคนพิการประเภทอื่นๆ อึดอัดได้ และถ้าอึดอัด จะอึดอัดเพราะสาเหตุอะไรกันแน่

ทั้งนี้ผมต้องขอบอกก่อนว่า การที่ครอบครัวเป็นห่วงถือเป็นเรื่องที่ดี แต่ในขณะเดียวกัน ถ้าครอบครัวห่วงคนพิการมากจนเกินไป ก็จะทำให้คนพิการรู้สึกว่าตัวเองด้อยความสามารถ ทั้งยังทำให้คนพิการรู้สึกว่าตัวเองขาดอิสระ จะทำอะไรครอบครัวก็คอยห้าม จะไปไหนด้วยตัวเองก็ถูกครอบครัวปฏิเสธตลอด

ท่านที่เป็นคนปกติคงจะแอบสงสัยในข้อนี้กันอยู่อย่างแน่นอน เพราะผมแอบเห็น ตั้งกระทู้ ถามกันในเว็บ Pantip ซึ่งก็มีคนให้ความสนใจกันพอสมควร ดังนั้นผมจึงได้เขียนบทความนี้ขึ้น เพื่อสร้างเสริมความเข้าใจในประเด็นนี้กันครับ

หากถามว่าคนตาบอดจะรู้หรือเปล่าว่ามนุษย์หน้าตาแบบไหน ผมคงตอบได้ว่ารู้ แต่ที่รู้ ไม่ได้หมายความว่าสามารถแยกแยะหน้าตาคนออกนะครับ แต่รู้เพราะการสัมผัส