ผมเชื่อว่าคงมีเพื่อน ๆ ที่เป็นคนตาบอดไม่มากก็น้อยที่ชอบดูการ์ตูนญี่ปุ่น แล้วเราก็จะพบว่าส่วนใหญ่บริการต่าง ๆ คนตาบอดอย่างเรานั้นไม่สามารถอ่านซับไทยได้ ทำให้เราต้องรอดูภาคไทยอย่างเดียวใช่ไหมล่ะ...
หลายครั้งที่มีคนถามผมว่า "โลกใจดีกับความตาบอดของผมไหม?" และทุกครั้งผมมักจะตอบว่า "โลกมันมีมืด มีสว่าง มันไม่ได้ใจดีทุกครั้ง แต่มันก็ไม่ได้ใจร้ายจนทำให้เราไม่อยากอยู่บนโลกใบนี้"...
คิดว่าต้องเคยมีกรณีที่ว่า คนรอบข้างคนตาบอด เช่น พ่อแม่ ญาติๆ หรือบุคคลที่ใกล้ชิดกับคนตาบอด ได้นำสิ่งของที่เคยอยู่ตรงนั้นประจำ หรือคนตาบอดนำไปวางไว้ แล้วย้ายไปวางไว้ที่อื่นโดยไม่บอกคนตาบอดให้รู้...
ย้อนไปเมื่อเกือบยี่สิบปีที่แล้ว แม้ว่าขณะนั้นคนตาบอดจะเริ่มใช้คอมพิวเตอร์และโทรศัพท์กันได้ แต่ก็ยังไม่เป็นที่แพร่หลายกันมากนัก เพราะเวลานั้นอุปกรณ์ที่คนตาบอดเข้าถึงมีราคาแพงมาก...
สิ่งที่จะระบุได้ว่าตัวเราเองเป็นคนพิการหรือไม่ และเป็นสิ่งที่คนพิการทุกคนต้องมีนั่นก็คือ “บัตรคนพิการ” ซึ่งถึงแม้ว่าในชีวิตประจำวันของเราจะไม่ค่อยได้ใช้งานบัตรนี้สักเท่าไหร่...
เป็นโปรเจกต์ ที่ทาง Blind living ได้มีโอกาสร่วมกับพี่ป็อกซ่าครับผม ซึ่งผมคิดว่า น่าจะมีความสำคัญกับวงการตาบอดเราไม่น้อยครับ
